Façade | Wouter Venema

Vanuit zijn achtergrond in film onderzoekt Wouter Venema de betekenis van het vastleggen en afbakenen van mens, moment en tijd. In zijn praktijk probeert hij niet een aaneenschakeling van autonome beelden te tonen, noch een eenduidig narratief voort te brengen. Ook wil hij niet de eendimensionale, individuele perceptie van moment of plaats vastleggen en achteraf representeren. Venema beoogt juist verschillende perspectieven gelijktijdig samen te brengen en daarmee een individu overstijgend gevoel te creëren. Zo zocht hij eerder naar een manier om een object op hetzelfde moment vanuit verschillende standpunten vast te leggen en daarmee zowel tijd als plaats te overstijgen. Hij probeert (letterlijk) meerdere standpunten op hetzelfde moment in te nemen en zo tegenwicht te bieden aan een eenzijdige monolithische blik.

Voor zijn expositie bij P////AKT is huid een belangrijk uitgangspunt. Huid, kleding of membraan beschouwt Venema als bemiddelaar tussen twee werelden of perspectieven. Het zijn dragers en indicatoren van identiteit; zowel bescherming als decoratie die als inwisselbare buitenlaag ook van vorm en rol kan veranderen. Venema relateert huid onder meer aan de architectonische façade die als grens tussen binnen en buiten fungeert, alsmede aan iguanas en slangen die op meerdere momenten in hun leven vervellen, en zo door de tijd heen verschillende versies van zichzelf kunnen tonen. De kunstenaar relateert dit aan het mogelijk veranderen van rol en identiteit. Littekens vormen in dit geheel de onuitwisbare sporen van geschiedenis: de gelijktijdige aan- en afwezigheid.

In de ruimte bracht Venema (in samenwerking met Studio Anne Dessing) een scheiding aan waardoor een binnen- en buitenruimte is ontstaan, een voor- en achterkant die er ook voor zorgt dat de aanwezige werken van twee (gelijkwaardige) kanten kunnen worden bekeken. De strikte afbakening verwijst enerzijds naar de manier waarop landkaarten rechte lijnen bevatten en daarmee grenzen maken en scheidingen aangeven. Anderzijds toont het hoe een artificiële afbakening fysieke en directe consequenties heeft. Afbakening is tevens aanwezig als het gaat om de verhalen die een identiteit vormgeven. Het zijn de verhalen die worden gekozen en uitgewerkt, maar ook die voor een specifiek onderscheid zorgen; een vorm van in- en uitsluiting bewerkstelligen. Als tegenhanger verbeeldt Venema de koekoek, welke naast het idee van toe-eigening van een thuis, ook ongelimiteerde migratie en uitwisseling representeert – want vogels hebben geen boodschap aan door mens gemaakte grenzen of identiteitspolitiek, en zwermen onbegrensd uit over de gehele wereld. In Façade reflecteert Wouter Venema vanuit dit alles – en meer – op de maakbaarheid van menselijke begrenzing, constructies, perceptie en projectie.

Tekst door Vincent van Velsen